Ιστορία Αναζωογόνησης

Πολλές φορές ακούμε τους εκπαιδευτές πρώτων βοηθειών ή διαβάζουμε σε άρθρα, ότι “έτσι αναφέρεται στα πρωτόκολλα” . Πως όμως στην περίπτωση της αναζωογόνησης φτάσαμε στο επίπεδο που είμαστε σήμερα; Στην δημοσίευση Facts, Legends and Myths on the Evolution of Resuscitation του Στάθη Αβραμίδη αναφέρεται η η εξέλιξη της αναζωογόνησης.

Αρχαία Χρόνια: Σήκωναν τον βασιλιά από τα πόδια του πιθανώς για να απομακρύνουν το νερό έξω από τα πνευμόνια του. Στην Κίνα έβαζαν το θύμα πνιγμού με την κοιλιά του στην πλάτη ενός βοδιού. Τα χέρια του σε μια πλευρά και τα πόδια του στην άλλη πλευρά. Οι διασώστες έπιαναν το θύμα ενώ το βόδι προχωρούσε.

Βιβλικά Χρόνια:Αναφορά γραφών για θαύμα με τον Προφήτη Ηλία και ένα παιδάκι.

700 π.Χ:Στην Αρχαία Ελλάδα πίστευαν ότι με την τελευταία αναπνοή το Πνεύμα του ανθρώπου έβγαινε από το σώμα του πετυχαίνοντας την αθανασία. Έτσι ο πνιγμός ήταν κακός, αφού το εμπόδιζε. Ο Ιπποκράτης (460 – 370 π.Χ πρότεινε να ξαναφυσάνε το Πνεύμα πίσω στο σώμα του θύματος που πνίγηκε βάζοντας έναν σωλήνα στην τραχεία.

1000 μ.Χ: Σε κάθε θύμα που έχανε τις αισθήσεις, σταματούσε ο μεταβολισμός και το σώμα κρύωνε τοποθετούσαν στάχτες και κάρβουνα στο στήθος για να επαναφέρουν την αναπνοή την καρδιά και τη θερμοκρασία του θύματος. Φυσικά το θύμα θα επανέλθει μόνο αν κοιμόταν.

1530 μ.Χ: Προτάθηκε η μέθοδος των φυσητήρων φωτιάς. Η επιτυχία της τεχνικής παρακίνησε τους κατασκευαστές πρώτων βοηθειών να σχεδιάσουν μάσκες με βαλβίδα αναζωογόνησης

1555 μ.Χ: Τα πειράματα του Andreas Vesalius (1514 – 1564) σε ζώα απέδειξαν ότι ο αερισμός είναι απαραίτητος για τη σωστή λειτουργία της καρδιάς. Δημοσίευσε τα πειράματα του στο βιβλίο De Fabrica Humana Corpolis (1555).

1670 μ.Χ: Ο Ελβετός ιερέας Sebastian Albinus, δημοσίευσε φυλλάδιο με διάφορες τεχνικές για θύματα που πνίγονται. Τις έμαθε από τους γονείς του που είχαν νερόμυλο.

1711 μ.Χ: Η μέθοδος υποκαπνισμού παρουσιάστηκε από τους ιθαγενείς της Βόρειας Αμερικής και τους αποίκους. Φυσούσαν καπνό στο πρωκτό του θύματος μέσω μιας κύστης ζώου.

1732 μ.Χ: Ένας σκωτσέζος χειρούργος ο Willian Tossach, έκανε μια διάσωση ενός ανθρακωρύχου φυσώντας στο στόμα του. Την πρώτη φορά δεν έκλεισε τα ρουθούνια του θύματος και όλος ο αέρας βγήκε έξω. Την δεύτερη τα έκλεισε και με το άλλο του χέρι ένιωσε να ανασηκώνεται το στήθος του θύματος και να χτυπάει η καρδιά του. φύσηξε όσο πιο δυνατά μπορούσε.

1740 μ.Χ: Ο πρώτος νόμος για τα θύματα πνιγμού από τον βασιλιά Louis XV της Γαλλίας. Αναγνώρισε την σημαντικότητα της διάσωσης και δημοσίευσε οδηγίες ενεργειών διάσωσης.

1767 μ.Χ: Ιδρύεται Σύλλογος για διάσωση ανθρώπων από πνιγμό στο Άμστερνταμ με τρεις σκοπούς. Μείωση φόβου των διασωστών, διεξαγωγή επιστημονικής έρευνας και εκπαίδευση κοινού με σωστές τεχνικές. Στα λιμάνια της Ολλανδίας τοποθετήθηκαν πίνακες  περιγράφοντας τεχνικές.

1770 μ.Χ: Παρουσιάστηκε η μέθοδος αντίστροφης ανάνηψης. Τοποθετήθηκαν ορθοστάτες στις παραλίες. Έδεναν το θύμα στους αστραγάλους και το στερέωναν ανάποδα στην κατασκευή προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να ωθήσουν αέρα μέσα και έξω
από τη θωρακική κοιλότητα.

1773 μ.Χ: Η μέθοδος βαρελιού χρησιμοποιήθηκε στην Ευρώπη κατά το Μεσαίωνα. Το θύμα τοποθετείται με το στομάχι στο βαρέλι. Ο διασώστης πιάνει το θύμα από τα πόδια και πηγαίνει μπρος πίσω. Φαίνεται ότι οι αλλαγές στην ενδοθωρακική και ενδοκοιλιακή πίεση προκαλούσαν την κυκλοφορία να αποκατασταθεί.

1775 μ.Χ: Ο κ. Squires χειρούργος στο Middlesex νοσοκομείο του Λονδίνου, πέτυχε την πρώτη επιτυχημένη απινίδωση κατά την διάρκεια της ανάνηψης της Sophia Greenhill. (Annals of the Royal Humane Society).

1788 μ.Χ:  Ο πρόγονος του απινιδιστή. Charles Kite (1768-1811) κατασκεύασε το μπουκάλι του Leiden το οποίο το φόρτιζε με μια ηλεκτρική μηχανή. Συνέδεσε τον πυκνωτή σε  δύο πόλους χαλκού με δύο καλώδια. Οι πόλοι τοποθετήθηκαν στο θώρακα του θύματος με δύο ξύλινες λαβές.

1803 μ.Χ: Εμφανίζεται η ρώσικη μέθοδος ανάνηψης με ψύξη. Σκοπός ήταν να μειωθεί ο μεταβολισμός του σώματος κάτω από ένα στρώμα παγωμένου χιονιού. Ωστόσο το μέρος του σώματος που έπρεπε να ψυχθεί ήταν ο εγκέφαλος που έμενε έξω από τον πάγο.

1812 μ.Χ:  Η μέθοδος του αλόγου εμφανίζεται. Όταν ένα θύμα διασώζεται με μεταφέρεται έξω από τη θάλασσα, ο διασώστης τοποθετεί το θύμα στο άλογο και τρέχει. Αυτό οδηγεί σε μια εναλλαγή συμπίεσης και χαλάρωσης του στήθους λόγω της αναπήδησης του θύματος στο άλογο. Αυτό απαγορεύτηκε στην Αμερική από παράπονα πολιτών που ενδιαφέρονταν για την καθαριότητα των παραλιών.

1829 μ.Χ: Ο Jean Jacques Leroy D’ Etioles απέδειξε ότι ο ισχυρός εξαερισμός με φυσούνα μπορούσε να οδηγήσει σε πνευμοθώρακα και σε θάνατο. Πείστηκαν οι γιατροί ότι οι πνεύμονες του θύματος από αιφνίδιο θάνατο δεν άντεχε αερισμό θετικής πίεσης. Το 1837, το Royal Humane Society απομάκρυνε τις φυσούνες το στόμα με στόμα αερισμό από τη λίστα των συνιστώμενων τεχνικές. Εναλλακτικά, ως αποτέλεσμα, διάφορες άλλες τεχνικές για τεχνητό αερισμό καθορίστηκαν. Έχοντας περίπου 100 τεχνικές που ήταν πάρα πολλές, σχηματίστηκε μια ομάδα εργασίας για να τις αξιολογήσει για να μάθει ποια είναι αυτή ήταν θετική και θα χρησιμοποιηθεί τελικά

1831 μ.Χ: Η μέθοδος με το ύφασμα εμφανίστηκε.
Δύο διασώστες τοποθετούν ένα ύφασμα κάτω από τις μασχάλες του θύματος και το έλκουν προς αυτούς πιέζοντας το στήθος του θύματος.

1856 μ.Χ: Η μέθοδος Marshall Hall: Το στήθος είναι ψηλά και το θύμα τοποθετείται στο πλάι. Μετά κυλιέται πάλι πίσω. Η εφαρμοζόμενη πίεση στην πλάτη δημιουργεί εκπνοή. Η πίεση ελευθερώνεται όταν το θύμα είναι στο πλάι για εισπνοή.

1858 μ.Χ: Χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος ανάνηψης Sylvester. Αυτή η μέθοδος έχει δύο κινήσεις. Ο διασώστης κρατά τους καρπούς του θύματος, που τοποθετείται σε ύπτια θέση και πιέζει το στήθος του για να προκαλέσει την παθητική εκπνοή του αέρα από τους πνεύμονες. Στη συνέχεια, ο ίδιος τραβά τους καρπούς έξω και μέχρι να τεντώσει τα χέρια, για να φουσκώσουν οι πνεύμονες με την εισπνοή.

1871 μ.Χ: Van Howard μέθοδος: Το θύμα  τοποθετείται ύπτια με ένα μαξιλάρι κάτω από τους ώμους. Η πλάτη πιέζεται για να αναγκάσει το γαστρικό περιεχόμενο και το νερό να βγει από τους πνεύμονες. Οι καρποί του τοποθετούνται στο έδαφος (εισπνοή). Ο θώρακας του συμπιέζεται προοδευτικά στην 6η κάτω πλευρά από το σωματικό βάρος του διασώστη (εκπνοή). Εισπνοή επιτυγχάνεται με την ξαφνική απελευθέρωση της πίεσης του βάρους του σώματος.

1886 μ.Χ: Η μέθοδος ανάνηψης Van Francis ιδρύεται. Το θύμα τοποθετείται σε ύπτια θέση κατά μήκος της μέσης ενός ξύλου και τα χέρια του εκτείνονται προς τα πάνω. Οι δύο πλευρές του ξύλου ανυψώνονται εναλλάξ για την εισπνοή και στη συνέχεια το κατεβάζουν για την εκπνοή.

1892 μ.Χ: Η μέθοδος ανάνηψης Van Lamborde εισήχθη. Ο διασώστης τραβάει τη γλώσσα του θύματος ρυθμικά να ερεθίσει το φάρυγγα, το γλωσσοφαρυγγικό νεύρο και το ανώτερο φάρυγγα που ενεργοποιούν το αναπνευστικό κέντρο.

1894 μ.Χ:  Η μέθοδος ανάνηψης Prochownick εισήχθη για βρέφη. Το νεογέννητο βρέφος είναι ανάποδα. Η συμπίεση του στήθους από το διασώστη και η έλξη της βαρύτητας προκαλούν εκπνοή. Η απελευθέρωση του στήθους επιτρέπει στους πνεύμονες να γεμίζουν αέρα.

1896 μ.Χ:   Η μέθοδος ανάνηψης Van Brosse εφαρμόστηκε σε φαινομενικά νεκρό ανθρώπους. Το θύμα τοποθετείται σε ύπτια θέση με την πλάτη του σε ένα χαμηλό υποπόδιο. Ο διασώστης πλησιάζει το θύμα από πίσω, κρατάει και σηκώνει τα χέρια του θύματος, επιτυγχάνοντας έτσι έκταση του θώρακα (εισπνοή). Στη συνέχεια, σπρώχνει τους λυγισμένους αγκώνες του θύματος, πάνω στο διάφραγμα (εκπνοή).

1903μ.Χ: Η μέθοδος ανάνηψης Schaffer. Το θύμα τοποθετείται σε ύπτια θέση με τα χέρια σταυρωμένα κάτω από το κεφάλι του. Το κεφάλι είναι στραμμένο προς μία πλευρά. Ο διασώστης εφαρμόζει όλο το βάρος του σώματος του πάνω στα πλευρά του θύματος, πιέζοντας προς τα κάτω και προς τα μέσα. Με τον τρόπο αυτό αναγκάζει το διάφραγμα να μετακινείται προς τα κάτω (εισπνοή).

1910μ.Χ: Η μέθοδος του μαστιγώ
ματος. Εθνικοί οργανισμοί ανάνηψης χρησιμοποίησαν αυτή τη μέθοδο για τον προσδιορισμό της απόκρισης ενός αναίσθητου θύματος.

1918μ.Χ: Πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ένας θάλαμος συνδεδεμένο
ς με φυσερό να δημιουργεί θετική και αρνητική πίεση στην κοιλιά του θύματος, φουσκώνοντας και στη συνέχεια ξεφουσκώνοντας τους πνεύμονες.

1926μ.Χ: Από μια ηλεκτρική ανλτία οδηγείται αέρας σε δοχεία πίεσης και αναρρόφησης στο σώμα του θύματος και ενεργοποιεί την αναπνοή.

1931μ.Χ: Ηλεκτρικό σοκ προκαλεί συμπίεση της κοιλιάς προς τα μέσα και προς τα πάνω για εκπνοή. Η απελευθέρωση αυτής της συμπίεσης δημιουργεί εισπνοή.

1932μ.Χ: 

Το θύμα τοποθετείται σε πρηνή θέση. Ο διασώστης τοποθετεί τις παλάμες του στους ώμους του θύματος και τα χέρια του κάθετα στο θύμα. Σπρώχνει το θύμα να ενεργοποιηθεί η εκπνοή. Στη συνέχεια κινείται προς τα πίσω μειώνοντας την πίεση για να βοηθήσει την εκπνοή.

Το θύμα τοποθετείται σε μια σανίδα με μια πέτρα ως υπομόχλιο. Λειτουργεί σαν τραμπάλα κουνώντας το κεφάλι του θύματος πάνω – κάτω. Τα ζωτικά όργανα πιέζουν το διάφραγμα προκαλώντας εισπνοή ή εκπνοή, ανάλογα με τη θέση του κεφαλιού (υψηλή ή χαμηλή).

1937μ.Χ: Ιδρύεται η καρδιοπνευμονική μέθοδος ανάνηψης. Ο Αμερικάνικος Ερυθρός
Σταυρός και ο Αμερικάνικος καρδιολογικός σύλλογος ξεκίνησαν μια εκστρατεία με στόχο την εκπαίδευση του κοινού στις βασικές αρχές υποστήριξης της ζωής και ανάνηψης.

1947μ.Χ: Για πρώτη φορά εμφανίζεται ο απινιδωτής και οι εξωτερικές καρδιακές μαλάξεις. Έγινε η πρώτη απινίδωση με επιτυχία από τον Claude Beck  ΄΄τον πατέρα της απινίδωσης΄΄.

1950μ.Χ: 

Ο ναυαγοσώστης τοποθετεί το θύμα σε ύπτια θέση στο έδαφος και ασκεί πίεση στη μέση του θύματος με το χέρι του (εκπνοή). Στη συνέχεια αρπάζει και σηκώνει το θύμα μέχρι το σώμα του θύματος να ανυψωθεί από το έδαφος.

Παρουσιάστηκε η μέθοδος ανάνηψης στόμα με στόμα.

1990μ.Χ: Προτείνεται η αλυσίδα της επιβίωσης ως διδακτικό εργαλείο για ναυαγοσωστική και οργανώσεις πρώτων βοηθειών

1996μ.Χ: Δίνεται έμφαση στην έγκαιρη απινίδωση.

2000μ.Χ: Από το 2000 μέχρι σήμερα, η συστηματική ενημέρωση για την ανάνηψη και η επιστημονική έρευνα, οδήγησαν σε νέες τεχνικές μειώνοντας σημαντικά τον αριθμό των θανάτων από πνιγμό.